مقایسه روش‌های ژئوالکتریک، الکترومغناطیس و ورویچ در تعیین سطح آب شور و شیرین آبخوانهای ساحلی

افت سطح آب زیرزمینی و پیشروی آب شور دریا در پی برداشت‌های بی‌رویه و حفر تعداد زیاد چاه، اهمیت شناسایی دقیق‌تر آبخوان-های ساحلی را دوچندان می‬کند.. در این تحقیق تعیین سطح تداخل آب شور و شیرین در آبخوان‌های ساحلی غرب و شرق شهرستان بابلسر (استان مازندران) به‌وسیله روش‌های ژئوالکتریک، الکترومغناطیس و معادلات ورویچ مورد مقایسه قرار گرفت. به‌علت عدم وجود اطلاعات هیدروژئولوژیکی کافی در این منطقه (همانند سایر مناطق استان)، نتایج حاصل از معادلات ورویچ دقت بالایی نداشته اما روش ژئوالکتریک دارای دقت نسبتا بیشتری از آن است. روش الکترومغناطیس با داشتن بیشترین همبستگی (R=**97/0و**81/0؛ CCC=95/0و80/0) و کمترین خطا (ME=22/2-و28/0؛ RMSE=83/4و96/1) به‬ترتیب در مناطق غرب و شرق منطقه و عدم معنی‬داری آزمون t بین داده‌های تخمینی و واقعی، دارای بیشترین دقت بود و به‌واسطه سرعت بالاتر، اطمینان‬پذیری بیشتر و استفاده کمتر از نیروی انسانی، کارآمدی بالایی را برای به‬روزرسانی اطلاعات تداخل آب شور و شیرین در آبخوان‬های ساحلی نشان داد.